ΕΞΟΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗ ΓΗ νέος, ωραίος, μοιραίος, ξανθός, γαλανομάτης, βίκινγκ, Θεός με πλούσιο εσωτερικό κόσμο και βαρύ εργαλείο, αναζητά γνωριμία με επίσης νέα, επίσης ωραία, οσκαρούχο αστροφυσικό με προϋπηρεσία στο μπαλέτο για δύο και κάτι ώρες βαθυστόχαστων γεμάτων μπόθο βλεμμάτων, ειρωνικού banter, χιουμοριστικών τρακαρισμάτων, τρισδιάστατων εκρήξεων, εξωδιαστημικών κλωτσοσφυρομπουνιδίων και υλικών ζημιών.
ή με μια λέξη: Επικοϋπερηρωίλα!
Η ιστορία ίσως ΔΕΝ είναι γνωστή σε πολλούς ειδικά στην Ελλάδα, όσο κ αν ο χαρακτήρας του Thor, πέρα από προ χιλιετιών μπεστ-σέλλερ Νορβηγικός Θεός των Βίκινγκ, αποτελεί κ έναν από τους πιο επιτυχημένους εμπορικά και δημιουργικά τίτλους comics της εταιρίας Marvel: ο νεαρός Θεός του κεραυνού Thor (Chris Hemsworth) εξορίζεται από τον Μπαμπάκα του και Πατέρα των Θεών της ¶σγκαρντ Odin (Anthony Hopkins) στη Γη για να κατευνάσει το ατίθασο πολεμοχαρές πνεύμα του και να του μάθει ένα σημαντικό μάθημα μετριοφροσύνης. Εκεί, στερημένος της θεϊκής του υπόστασης και δύναμης, θα γνωρίσει και θα ερωτευτεί μια πανέμορφη (duh) επιστήμονα (Natalie Portman), θα γίνει ένας με το λαουτζίκο, θα φάει ψωμί και αλάτι hash browns και θα παλέψει να επιστρέψει στα Ουράνια, όπου ο σατάνω/πανούργω ετεροθαλής αδελφός του Loki (Tom Hiddleston) τα'χει κιμιάσει με τους κακούς γείτονες Frost Giants και οργανώνει πλιάτσικο για να σφετεριστεί το θρόνο. Κεραυνοί, Λάμψη κ Γοητεία.
Η ταινία μπορεί να φέρει την υπογραφή του Σεξπιρικού (αλλά κατά βάθος τρου geekουλα) Kenneth Branagh, όμως ακολουθεί βήμα-προς-βήμα την γνωστή και εδραιωμένη πλέον συνταγή/μανιέρα των ταινιών των Marvel Studios: προσεγμένα εφέ κ δράση για τους action-fans, τρελό layering από inside references για τους μυημένους, αυτοσάρκασμος στα όρια της αυτοκοροϊδίας, συμφωνημένες μέσα στα συμβόλαια χοτ, steamy και παντελώς gratuitous ημίγυμνές εμφανίσεις από τον "πέρασα 2 μήνες στα γυρίσματα αλλά άλλους 5 στα πιλάτες" πρωταγωνιστή Chris "hubba hubba" Hemsworth για τέρψη των γυναικό/αδελφο/παίδων και φυσικά η ηθική κ στουντιακή υποχρέωση να λειτουργήσει ξεδιάντροπα και όμορφα σαν lead-in για το πολυαναμενόμενο Avengers του Joss Whedon, που θα επιχειρήσει την διόλου ευκαταφρόνητη συγκέντρωση όλων των εώς φέτος ηρώων του στούντιο σε ένα σύνολο). Το shared universe aspect και η ανταλλαγή concepts κ χαρακτήρων μεταξύ διαφορετικών τίτλων όπως κ η σπονδυλωτή συμμετοχή διαφορετικών δημιουργών στο στήσιμο μιας super-arc crossover ιστορίας αποτελούσαν πάντα μοναδικά στοιχεία του μυθοποιητικού γλωσσάριου των comics, που πρώτη φορά τώρα επιχειρείται να μεταφερθεί και σε άλλα μέσα.
Πολλοί και από τα δύο στρατόπεδα (σεξπιρικό και κομιξικό) είχαν δηλώσει ενστάσεις και φόβους με την ανακοίνωση του Kenneth Branagh ως σκηνοθέτη μιας τέτοιας μπλοκμπαστεριάς. Όσο εκτός στερεοτυπικής comics αισθητικής και να είναι ο Thor, συνεχίζει να κινείται/ίπταται σε ένα κόσμο Θεών που φοράνε κολάν σε αψυχολόγητους συνδυασμούς βασικών χρωμάτων και ανταλλάσουν BAM! POW! PIFF! πάνω σε γέφυρες από ουράνια τόξα. Εκεί όμως φαίνεται η μαγκιά. Η ταινία καταφέρνει να κρατήσει όλα τα σημαντικά στοιχεία που το κόμικ είχε κρατήσει από το μύθο και να ξεχωρίσει μέσα από την κινηματογράφηση του την ατμόσφαιρα και τους κανόνες του σύμπαντος των 'θνητών' από αυτό των Θεών. Η αντιδιαστολή του φανταστικού, υποβλητικού και τόσο-μα-ΤΟΣΟ overacted-στημένου-ΑρχοντοΔαχτυλιδικού σκηνικού της εξωδιαστημικής (με τα sci-fi στοιχεία να καταπίνουν την θεϊκή υπόσταση του θέματος) ω-Θεοί-μου πανέμορφης κ πολύχρωμης ¶σγκαρντ με την camp, συχνά ακόμα και στα όρια του sitcom-ίστικα μουά-χα-χα αστεία αλλά παράλληλα μουντή και άχρωμη γήινη πραγματικότητα δίνει το σοκ της προσαρμογής του Θεού στα νέα δεδομένα της κατάστασης του εκεί που το σενάριο υστερεί.
Γιατί εντάξει, ξενιτεύτηκε το αγόρι, είναι ένας Θεός ανάμεσα σε θνητούς, δεν ξέρει τον καφέ από το παξιμάδι, γουστάρει και το μπάνικο γκομενάκι με το PhD... αλλά όλη η σεκάνς βροντοφωνάζει χαμένες ευκαιρίες. Μου έλειψε κ το θεϊκό στοιχείο του, χαμένο στον βωμό του political correctness, και ακόμα πιο πολύ... το ρομάντζο. η δύσμοιρη η Νάταλι η Πορτμαν καλείται να υποστηρίξει έναν ανύπαρκτο ρόλο (κάπου Τζένιφερ Κόννελι του Χάλκ κ Νικόλ Κίντμαν του Μπατμαν γωνία) o οποίος δημιουργήθηκε στα 60s και από τότε ουδέποτε επαναπροσδιορίστηκε ποτέ ουσιαστικά. Δεν θα μπορούσαν να είχαν παρεκκλίνει λίγο πιο πολύ από το πρωτότυπο πέρα από την αλλαγή του επαγγελματικού της προσανατολισμού? κάντε της κάτι, να γίνει πιο ενδιαφέρουσα κ στο κοινό κ στον άτιμο τον Θεό που κεραυνοβολείται κ καλά από την ομορφιά κ την αλουσιά της ΤΟΣΟ ώστε να αλλάξει για πάρτη της ρότα στη ζωή του και να λανσάρει το ρημάδι το τρίτο act. τέτοιο φετίχ για την ΚΝίτισσα πια μάνα μου? όσο σωστη και πρόστυχη και μετρημένη και πιστευτή και όλα αυτά κι αν ήταν η σκηνή του turning point για τον ήρωα, το ενδιάμεσα build-up κάπου χάνει αέρα κ η κλανιά περνάει στο κοινό.
Αλλά είπαμε: επικoϋπερηρωίλα. Συγχωρούνται πολλά ψειρίσματα για το υπερθέαμα υπέρμετρου υπερηρωικού υπερκάλλους και για το πετυχημένο (επιτέλους) τρισδιάστατο του θέματος. Πανάρει η κάμερα πάνω από τα σύννεφα και σου κόβεται του geek η ανάσα. Μια παραδεισένια Asgard σωστό κολαστήριο: πύργοι και χρυσά και θρόνοι και παλάτια και high-tech rainbow γέφυρες. Δεν θέλω πια διακοπές στην Pandora, αλλάζω τα τικέτα μου για Asgard να κυλιστώ στο βούρκο του χρυσοσκονάτου νεκροκρέβατου του Odin να πνιγώ στην eleganza. Δεν είναι το φτηνό κ άτσαλο 3D απλά για να δεις το σφυρί να σου'ρχεται στα μούτρα (αν κ γίνεται κ αυτό), έρχεται συνεργιστικά με το CGI να δώσει υφή κ υπόσταση, βάθος κ βάρος στον φανταστικό αυτό κόσμο.
Αυτό που στο τέλος όμως απογειώνει το Thor από τις λοιπές κόκκινες κάπες του σελλουλόιντ είναι το χιούμορ και η ξεδιάντροπη αλλά πάντα μετρημένη αλαφρότητα με την οποία προσεγγίζει την κατάσταση το σενάριο. Τα pop references είναι ανελέητα, καταιγιστικά και πάντα εύστοχα κάνωντας μια αλλιώς πιθανότατα πολύ βαρετή πλοκή ανεκτή κκαι ευχάριστη, δείχνωντας ότι και οι μεγάλοι σεξπιρικοί γκουλτουροσκηνοθέτες μπορούν να χαλαρώσουν και να το διασκεδάσουν με τον θεατή - και ίσως δυσαρεστώντας τους πιο έντεχνους hardcore του κοινού που λόγω του ονόματος στη μαρκίζα περίμεναν να δουν κάτι πιο βαθυστόχαστο ή και ίσως πίεσαν τους εαυτούς τους να προσεγγίσουν την ταινία ως κάτι που δεν είναι και που δεν έχει καμιά πρόθεση ή ανάγκη να γίνει.
Γιατί την απολαμβάνουμε ακριβώς γι'αυτό που είναι:
ΕΠΙΚΟΫΠΕΡΗΡΩΙΛΑ!
Μανώλης Βαμβούνης
__________________________________________________________________
Έχεις ακούσει;