Κάποια περιστατικά, όμως, είναι τόσο παράξενα, τόσο εκτός λογικής, που μοιάζουν επινοημένα. Κι όμως, συνέβησαν. Από τον Ναπολέοντα που δέχτηκε επίθεση… από κουνέλια, μέχρι τα γλυκίσματα που λέγεται ότι έκριναν την έκβαση ενός πολέμου, αυτές οι πέντε απίστευτες ιστορίες αποδεικνύουν ότι η πραγματικότητα —πολλές φορές— γράφει τα πιο παράλογα σενάρια.

Ο άνθρωπος που βύθισε μια πόλη για να βγει για ποτό

Το καλοκαίρι του 1993, ο ποταμός Μισισιπής είχε ήδη φουσκώσει επικίνδυνα. Όμως, για τον Τζέιμς Σκοτ, αυτό δεν είχε καμία σημασία — ή μάλλον είχε, αλλά για τους λάθος λόγους. Ήθελε απλώς να συνεχίσει το ξενύχτι του και να κρατήσει τη γυναίκα του μακριά, παγιδευμένη στην απέναντι όχθη.

Έτσι, αποφάσισε να αφαιρέσει μερικά σακιά με άμμο από ένα ανάχωμα κοντά στο Γουέστ Κουίνσι του Μιζούρι, υπολογίζοντας ότι θα προκληθεί μια μικρή πλημμύρα, αρκετή για να κλείσει ο δρόμος. Μόνο που το σχέδιό του λειτούργησε… υπερβολικά καλά. Το ανάχωμα κατέρρευσε ολοκληρωτικά, απελευθερώνοντας τεράστιους όγκους νερού που κατάπνιξαν 14.000 στρέμματα γης και παρέσυραν μια ολόκληρη γέφυρα.

Η καταστροφή έμεινε γνωστή ως «Η Μεγάλη Πλημμύρα του 1993», και ο Σκοτ, παρά τις αρνήσεις του, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη για εκ προθέσεως πρόκληση καταστροφής. Όλα, επειδή ήθελε απλώς μια νύχτα διασκέδασης.

Η χρονιά που ο Τάμεσης μύριζε τόσο άσχημα, ώστε σταμάτησε… το Κοινοβούλιο

Το καλοκαίρι του 1858, το Λονδίνο πνιγόταν — όχι από νερό, αλλά από τη δυσωδία. Για αιώνες, ο Τάμεσης λειτουργούσε σαν το ανοιχτό αποχετευτικό σύστημα της πόλης. Όταν όμως εκείνο το καλοκαίρι αποδείχθηκε ασυνήθιστα ζεστό και ξηρό, τα λύματα που είχαν συσσωρευτεί επί δεκαετίες ψήθηκαν στον ήλιο, μετατρέποντας τις όχθες σε μια κόλαση από αποσύνθεση και δυσωδία.

Το φαινόμενο έμεινε γνωστό ως «Η Μεγάλη Δυσοσμία» (The Great Stink) — και δεν ήταν υπερβολή. Η μυρωδιά ήταν τόσο έντονη, που το Κοινοβούλιο αναγκάστηκε να διακόψει τις συνεδριάσεις του, αφού οι βουλευτές, των οποίων τα γραφεία έβλεπαν απευθείας στον ποταμό, δεν άντεχαν να αναπνεύσουν μέσα στα αποπνικτικά αέρια.

Ο φόβος ότι ο «μολυσμένος αέρας» θα προκαλούσε μια νέα επιδημία χολέρας οδήγησε, επιτέλους, τη βρετανική κυβέρνηση στη δράση. Μέσα από αυτή την κρίση γεννήθηκε το σχέδιο για τη δημιουργία του πρώτου σύγχρονου δικτύου αποχέτευσης, ενός έργου που όχι μόνο καθάρισε τον Τάμεση, αλλά και έσωσε χιλιάδες ζωές τις επόμενες δεκαετίες.

Ο πόλεμος που έχασε ο στρατός από… στρουθοκαμήλους

Το 1932, η Αυστραλία βρέθηκε αντιμέτωπη με έναν εχθρό που κανείς δεν περίμενε: τα emu, τα τεράστια, αγέρωχα πτηνά της ερήμου. Μετά την καταστροφή χιλιάδων στρεμμάτων καλλιεργειών στη Δυτική Αυστραλία, η κυβέρνηση αποφάσισε να αναλάβει δράση — στρατιωτική δράση.

Έτσι γεννήθηκε ο «Μεγάλος Πόλεμος των Emu»: μια επίσημη επιχείρηση όπου στρατιώτες οπλισμένοι με πολυβόλα Lewis στάλθηκαν να αντιμετωπίσουν τα πουλιά που είχαν κηρυχθεί «παράσιτα της γεωργίας». Μόνο που το σχέδιο αποδείχθηκε καταστροφικό. Τα emu αποδείχθηκαν απρόσμενα έξυπνα και ευκίνητα· κινήθηκαν σε μικρές ομάδες, διασκορπισμένες και ταχύτατες, αποφεύγοντας με ευκολία τα πυρά των στρατιωτών.

Μετά από πολλαπλές αποτυχημένες επιθέσεις, λίγα θύματα στην πλευρά των πτηνών και τόνους σπαταλημένων πυρομαχικών, ο στρατός αναγκάστηκε να αποσυρθεί ταπεινωμένος. Ο «πόλεμος» τελείωσε όπως άρχισε, με τα emu να περιφέρονται ελεύθερα και την αυστραλιανή κυβέρνηση να δέχεται την πιο απροσδόκητη ήττα στην ιστορία της.

Όταν ένας νεκρός Πάπας δικάστηκε από... άλλον Πάπα

Το έτος 897 μ.Χ. σημαδεύτηκε από ένα από τα πιο ανατριχιαστικά επεισόδια στην ιστορία της Καθολικής Εκκλησίας. Ο Πάπας Στέφανος ΣΤ΄ αποφάσισε να ανασύρει από τον τάφο τον προκάτοχό του, Πάπα Φορμόζο, και να τον... δικάσει. Κυριολεκτικά.

Το σώμα του Φορμόζου, που βρισκόταν ήδη εννέα μήνες σε αποσύνθεση, ντύθηκε με τα επίσημα παπικά άμφια και τοποθετήθηκε σε θρόνο μέσα στη Ρωμαϊκή Σύνοδο, μπροστά σε κληρικούς και πιστούς. Ο Πάπας Στέφανος τον κατηγόρησε για “παραβίαση των κανόνων της Εκκλησίας” και όρισε έναν διάκονο να μιλήσει εκ μέρους του νεκρού.

Η δίκη, γνωστή στην ιστορία ως “Σύνοδος του Πτώματος” (Cadaver Synod), ήταν μια τελετουργική φάρσα με προκαθορισμένο αποτέλεσμα. Ο Φορμόζος κρίθηκε ένοχος, η παπική του ιδιότητα ανακλήθηκε, τα τρία δάχτυλα ευλογίας του κόπηκαν και το σώμα του ρίχτηκε στον Τίβερη ποταμό.

Το γεγονός σόκαρε τη Ρώμη και βύθισε το Παπικό Κράτος σε πολιτική κρίση. Μέχρι σήμερα, η “Σύνοδος του Πτώματος” θεωρείται το πιο παράλογο και μακάβριο κεφάλαιο στην ιστορία του Βατικανού, ένα στιγμιότυπο όπου η πίστη και η παράνοια έγιναν ένα.

Η ημέρα που το Λονδίνο πνίγηκε… στην μπύρα

Το 1814, το Λονδίνο έζησε μια από τις πιο παράξενες —και τραγικές— καταστροφές της ιστορίας του: τη “Μεγάλη Πλημμύρα της Μπύρας”. Στο ζυθοποιείο Meux and Co., μια τεράστια δεξαμενή ύψους τριών ορόφων, γεμάτη ζυμωμένη μπύρα, εξερράγη ξαφνικά, σπάζοντας τα τοιχώματά της με εκκωφαντικό θόρυβο.

Η πίεση ήταν τόσο μεγάλη, που προκάλεσε αλυσιδωτές εκρήξεις σε γειτονικές δεξαμενές, απελευθερώνοντας πάνω από ένα εκατομμύριο λίτρα μπύρας. Ένα κυριολεκτικό “τσουνάμι” από σκούρα ale κύλησε στους δρόμους, παρασέρνοντας ό,τι έβρισκε στο πέρασμά του. Τα ξύλινα σπίτια των φτωχογειτονιών γύρω από το Saint Giles κατέρρευσαν, ενώ τα υπόγεια, όπου ζούσαν οικογένειες, πλημμύρισαν μέσα σε δευτερόλεπτα.

Τουλάχιστον οκτώ άνθρωποι, κυρίως γυναίκες και παιδιά, πνίγηκαν ή καταπλακώθηκαν από τα ερείπια. Οι επιζώντες βρέθηκαν να περπατούν μέσα σε ποτάμια από μπύρα, ψάχνοντας απεγνωσμένα τους δικούς τους.

Η “Beer Flood” έμεινε στην ιστορία όχι μόνο για την τραγικότητά της, αλλά και γιατί αποκάλυψε τις τραγικές συνθήκες διαβίωσης των φτωχών του Λονδίνου. Σήμερα, θεωρείται μια σκοτεινά ειρωνική υπενθύμιση ότι ακόμη και μια υπερβολή στην παραγωγή μπύρας μπορεί να γίνει υπόθεση ζωής και θανάτου.

Πηγή Φωτογραφιών: wikipedia.org