Η ανάρτησή του:

Πριν λίγες μέρες έκλεισε ένας μεγάλος κύκλος δέκα σχεδόν ετών, ακούραστης και πυρετώδους δημιουργίας, σε κάθε επίπεδο.

Ο κύριος και πιο σημαντικός λόγος που αποφάσισα να είμαι στη Βουλή, μέσα σε αυτόν τον κύκλο, είναι ο Πολιτισμός.

Όπως τον αισθάνομαι και τον εκφράζω μέσα από τη δουλειά μου και όπως τον εφαρμόζω μέσα από τη συμπεριφορά μου, με τις υπόλοιπες μεγάλες έννοιες που έχει στην πανέμορφη γλώσσα μας, ο Πολιτισμός.

Προσπάθησα για αυτόν με κάθε πρόταση που κατέθεσα, κάθε ερώτηση, κάθε παρέμβαση και σε κάθε ομιλία, τον διεκδίκησα κάθε στιγμή, σε κάθε αδιάλειπτη παρουσία μου σε επιτροπές, σε κάθε συνάντηση, σε κάθε διάδρομο, σε κάθε καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα, σε κάθε αγωνία μου για να βελτιώσω κάτι, να δημιουργήσω κάτι, σε κάθε μελέτη, σε κάθε συζήτηση, σε κάθε νεύμα.

Προσπάθησα να μετατοπίσω, να αλλάξω κάτι, που όμως δε μετατοπίζεται.
Δε χαρίζω καμία νίκη πάνω στην αλήθεια μου. Το τι έχει καταφέρει ο μικρός Διαμαντής από τη Λάρισα, το ξέρω καλά μέσα μου και το ξέρουν καλύτερα από μένα, όσοι με αγαπάνε. Μάλλον το ξέρουν λίγο-πολύ πια όλοι.

Η αντοχή μου στη δημιουργία, δεν έχει όρια. Η ανοχή μου στη βρομιά όμως, έχει. Από όλους αυτούς που ζουν και υπάρχουν και συντηρούνται μέσα από τη βρομιά. Μέσα από το να κάνουν τους καθαρούς να απομακρυνθούν από τη βρομιά τους.

Μου λένε άνθρωποι απλοί και φίλοι: “Διαμαντή, είσαι η φωνή του αληθινού ανθρώπου εκεί μέσα… μη φύγεις εσύ”. Ε, αυτό μάλλον τρόμαξε, πολύ. Εκεί μέσα και εδώ έξω.

Οφείλω όμως στον εαυτό μου, να συνεχίσω να του δίνω καθαρό αέρα να αναπνέει, για πολύ ακόμη.

Αφήνω τα ξύλινα σπαθιά μου, που φτάσανε το τρίτο παιδί μου, την Πλεύση, ως εδώ που είναι σήμερα και συνεχίζω εξολοκλήρου στην τέχνη μου που έχω κάνει αδιανόητες θυσίες και για αυτήν. Αυτό δεν είναι τίποτα.

Είναι μια απόφαση που δουλεύω εδώ και μήνες στο μυαλό μου και τώρα θεωρώ και ξέρω ότι είναι η πιο κατάλληλη στιγμή.

Όπως είπα και στην τελευταία μοναδικά πρωτότυπη και εντυπωσιακή -ψηφιακή πια- εκδήλωσή μας που σχεδίασα και εκτέλεσα πριν μια βδομάδα, αυτός ο κύκλος έχει κλείσει για εμένα.

Ευχαριστώ κάποιους ανθρώπους που συνάντησα, τους λίγους που θεωρώ φίλους και ελπίζω να ανταμώνουμε και με την ιδιότητα του απλού πολίτη. Τη θεωρώ πιο σημαντική και πιο πολύτιμη από κάθε αξίωμα.

Ευχαριστώ το προσωπικό της Βουλής. Είστε όλοι υπέροχοι, θα μου λείψετε.
Ευχαριστώ τις ομάδες μου, που τις αφήνω. Ήσασταν οι καλύτεροι άνθρωποι και συνεργάτες που θα μπορούσα να έχω σε αυτό το ταξίδι.

Ευχαριστώ τη Ζωή, για την απόλυτη εμπιστοσύνη της, τη μοναδική της πίστη σε κάθε ιδέα, κάθε λέξη, κάθε δράση, κάθε video, κάθε καμπάνια, κάθε σκέψη, κάθε κείμενο, κάθε κινηματική νέα αφετηρία, σε κάθε πρόταση, σε κάθε σύνθημα, σε κάθε ταξίδι, σε κάθε αδιανόητη τρέλα που σκέφτηκα και πίστεψε σε αυτήν, σε κάθε εμφάνιση, σε κάθε εκλογική αναμέρηση, σε κάθε ομιλία. Για την ανεκτίμητη λευκή επιταγή που είχα πάντα σε κάθε μια από τις χιλιάδες συζητήσεις μας.

Αυτό το μοναδικό πολιτικό θηρίο, αυτό το πλάσμα με την τεράστια καρδιά και τα λαμπερά μάτια, αυτή τη σπάνια γυναίκα, που φτιάξαμε μαζί Πυρηνικές Εκρήξεις, με τα ξύλινα σπαθιά μας, που δεν έχουν ξανασυμβεί στη χώρα μας. Της αξίζουν τόσα πολλά, πολλές περισσότερες νίκες.

Η γενναιοδωρία και η αγάπη σου είναι ελάχιστα μεγαλύτερες από το χαμόγελό σου. Και να το θυμάσαι αυτό.

Είμαι σίγουρος ότι το νερό έχει μπει στο αυλάκι και το καραβάκι μας μπορεί να συνεχίσει πια χωρίς τη -φανερή- συμβολή μου.

Όσο για τις μύγες και το γάλα, έχω να τους πω, όπου και να βρίσκονται και σ’ όποιο χώρο και να κινούνται:

Εγώ, όπως με έβαλα στη Βουλή, έτσι και με βγάζω.

Με την ίδια δύναμη και στα δυο.

Επιστρέφω στον Πολιτισμό

Αν δεν έχεις χαρά δεν είσαι ούτε του καπνού σκιά, λέει ο Σοφοκλής.

Θα τον ακούσω».