Στο κεφάλαιο αυτό η Τζιουφρέ περιγράφει πώς ικέτευσε τον Έπσταϊν να παρέμβει, αφού ο πολιτικός - που δεν κατονομάζεται - την ανάγκασε να ικετεύσει για τη ζωή της αλλά εκείνος της απάντησε ψυχρά ότι αυτό ήταν απλώς μέρος της δουλειάς της.

«Αφού μου φέρθηκαν τόσο βάναυσα και μετά είδα την αναίσθητη αντίδραση του Έπσταϊν απέναντι στο πόσο τρομοκρατημένη ένιωθα, έπρεπε να αποδεχτώ ότι εκείνος με επαινούσε απλώς για να με κρατάει ως υποχείριό του. Ο Έπσταϊν νοιαζόταν μόνο για τον Έπσταϊν».

Η Τζιουφρέ γράφει, επίσης, ότι ο λόγος που δεν ονοματίζει τον «πολύ γνωστό πρωθυπουργό» ήταν από τον φόβο ότι θα «προσπαθούσε να της κάνει κακό» αν δημοσίευε το όνομά του. Όπως υπενθυμίζει, πάντως, η New York Post, η Τζιουφρέ είχε ονοματίσει τον πρώην πρωθυπουργό του Ισραήλ, Εχούντ Μπάρακ, με τον ίδιο να αρνείται κάθε εμπλοκή του στην υπόθεσή της.

Ο πρώτος βιασμός

Όπως γράφει η Τζιουφρέ, η πρώτη συνάντηση με τον «πρωθυπουργό» έγινε στο ιδιωτικό νησί του Έπσταϊν στις Αμερικανικές Παρθένες Νήσους κάποια στιγμή το 2002, όταν ήταν μόλις 18 ετών.

Τότε, γράφει, της δόθηκε εντολή να τον συνοδεύσει σε μια καμπάνα, αλλά ο άνδρας κατέστησε σαφές μόλις έμειναν μόνοι ότι «ήθελε βία».

«Με έπνιγε επανειλημμένα μέχρι που έχασα τις αισθήσεις μου και απολάμβανε να με βλέπει να φοβάμαι για τη ζωή μου. Το φρικτό είναι ότι ο πρωθυπουργός γελούσε όταν με πόναγε και ηδονιζόταν περισσότερο όταν τον ικέτευα να σταματήσει. Βγήκα από την καμπάνα αιμορραγώντας από το στόμα, τον κόλπο και τον πρωκτό. Για μέρες, πονούσα όταν αναπνέω και κατάπιν» γράφει και συμπληρώνει «με βίασε πιο άγρια από οποιονδήποτε άλλο πριν».

Η ίδια θυμάται ότι έτρεξε στον Έπσταϊν και τον ικέτευσε να μην την στείλει πίσω στον πρωθυπουργό: «Γονάτισα και τον ικέτευσα. Δεν ξέρω αν ο Έπσταϊν φοβόταν τον άντρα ή αν του χρωστούσε χάρη, αλλά δεν έδωσε καμία υπόσχεση, λέγοντας ψυχρά για τη βιαιότητα του πολιτικού: "Αυτό συμβαίνει μερικές φορές"».

Ο δεύτερος βιασμός

Λίγο αργότερα, γράφει η Τζιουφρέ, ο Έπσταϊν την έστειλε πίσω στον πολιτικό για μια δεύτερη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε σε μια καμπίνα του Lolita Express.

Αν και η εμπειρία ήταν πολύ λιγότερο βίαιη, η Τζούφρε θυμάται ότι πέρασε όλη την ώρα με τον φόβο ότι ο «πρωθυπουργός» είτε θα την χτυπούσε είτε θα την στραγγάλιζε ξαφνικά.

Όπως γράφει στο βιβλίο, ήταν η αδιαφορία του Έπσταϊν για τον φόβο και τους τραυματισμούς της από τον «πρωθυπουργό» που την έκανε σε ηλικία 18 ετών να αντιμετωπίσει την αλήθεια.

«Δεν το ήξερα τότε, αλλά η δεύτερη επαφή μου με τον πρωθυπουργό ήταν η αρχή του τέλους για μένα», γράφει η Τζιουφρέ σε μια φράση που θα μπορούσε να θεωρηθεί μια ανατριχιαστική αναφορά στο τέλος της, προσθέτοντας ότι δεν θα επιβίωνε από μια ζωή σεξουαλικής εκμετάλλευσης και ότι είτε θα αυτοκτονούσε είτε θα πέθαινε στα χέρια ενός από τους φίλους του Έπσταϊν.

Το αίτημα που έφερε το τέλος

Το τελικό σημείο καμπής ήρθε εκείνο το καλοκαίρι, όταν ο Έπσταϊν και η Γκισλέιν Μάξγουελ την παρακάλεσαν να γεννήσει το παιδί τους - μια πρόταση που συνοδευόταν από επαύλεις, πλούτο και νταντάδες όλο το 24ωρο, αλλά θα απαιτούσε από αυτήν να παραιτηθεί από κάθε νομικό δικαίωμα.

Η τότε έφηβη Τζιουφρέ γράφει ότι ανησύχησε αμέσως πως σχεδίαζαν να χρησιμοποιήσουν το μωρό ως μελλοντικό θύμα εμπορίας και άρχισε να σχεδιάζει την απόδρασή της.

Δεν άργησε να ξεφύγει από την επιρροή του ζευγαριού, αλλά οι εμπειρίες της την στοίχειωσαν για το υπόλοιπο της ζωής της — ιδιαίτερα «το άπληστο, σκληρό βλέμμα του πρωθυπουργού καθώς με έβλεπε να ικετεύω για τη ζωή μου».