Ενα κάπως διαφορετικό πρωινό ραντεβού, στην οδό Χίου 53, κοντά στο σταθμό Λαρίσης, σε ένα μέρος γεμάτο εκπλήξεις, αναμνήσεις και σκιές από το παρελθόν...!
Σίγουρα ήταν όλοι τους εκεί...
Προσπαθώντας να ανοίξεις τη γιγάντια δίφυλλη πόρτα, ενα ρίγος σε διαπερνά. Ονόματα, πρόσωπα, ταινίες και ατάκες του ελληνικού κινηματογράφου, όλα μαζί σαν πέπλο σε σαγηνεύουν σε σημείο ζαλης.
Μεθυστικότατη αίσθηση ενός ταξιδιού με άρωμα εποχής σαν σε γευσιγνωσία παλαιών κρασιών. Δεν είναι τα χρόνια που πέρασαν αλλά τα σημάδια που αφησαν τα ντοκουμέντα στους τότε κατάλευκους τοίχους και τα πολυχρησιμοποιημένα ξύλινα πατώματα, χιλιοπερματημένα, που δικαιολογούν τη σημερινή τους κατάσταση.
Φεύγοντας, άφησα τις αισθήσεις μου ελεύθερες και σαν τυφλός, κατέβηκα την τεράστια σκάλα από ξύλο καρυδιάς σκαλισμένη περίτεχνα, δίνοντας μου μια τελευταία ευκαιρία να φιλτράρω αυτά που δια μαγείας είχαν ''παγώσει'' στο χρόνο και σιγά σιγά να ξεγλιστρήσω στον προαύλιο χώρο, κλείνοντας την καγκελόπορτα που κάποτε ψηλά σαν κορώνα είχε τα αρχικά ''ΦΦ''.
Ας ελπίσουμε ότι η ζωή του κτιρίου δεν τελειώνει εδώ, αλλά με την αναβίωση του θα επαναφέρει και στη ζωή, όλους όσους δόξασαν και υπηρέτησαν σθεναρά το ελληνικό μας cinema...