Λένε πως για να πετύχεις κάτι πρέπει να δουλέψεις και να αφοσιωθείς, αλλά οι ικανότητες της αποτυχίας και της ανικανότητας, έχουν υποτιμηθεί πολύ. Λένε επίσης, πως η υπομονή είναι αρετή, αλλά οι επόμενες 8 εφευρέσεις που ακολουθούν, αποδεικνύουν ότι η τεμπελιά, η αδεξιότητα ή ένα λάθος μπορούν να οδηγήσουν στην επιτυχία- κάποιες φορές.

1. Aναισθησία (1844)

Λάθος που οδήγησε στην ανακάλυψη: Ψυχαγωγική χρήση... ναρκωτικών

Το πρωτοξείδιο του αζώτου ανακαλύφθηκε το 1772, και οι άνθρωποι ήξεραν ότι λίγο από αυτό μπορεί να προκαλέσει γέλια- λίγη παραπάνω εισπνοή από το συγκεκριμένο όμως μπορούσε να σε κάνει να χάσεις τις αισθήσεις σου. Το 1844, ένας οδοντίατρος με το όνομα Horace Wells ανακάλυψε κάτι-  ένας φίλος του είχε τραυματιστεί στο πόδι και αφού είχε εισπνεύσει το άζωτο, δεν ένιωσε τίποτα - άρα μήπως το άζωτο βοηθούσε στην αναισθησία από τον πόνο;

O Wells άρχισε τα πειράματα- αναισθητοποιήθηκε ο ίδιος εισπνέοντας μεγάλη ποσότητα πρωτοξειδίου του αζώτου και μετά έκανε μια εξαγωγή δοντιού του! Δεν ένιωσε τίποτα.

Για να μοιραστεί τη γνώση αυτή κανόνισε να κάνει μια επίδειξη με έναν εθελοντή, στο αμφιθέατρο του Massachusetts General Hospital, όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα σχεδίασε. Ο οδοντίατρος βιάστηκε να τραβήξει το δόντι, καθώς η επήρεια του αερίου δεν είχε επιδράσει ακόμα, με αποτέλεσμα ο ασθενής να ουρλιάξει. Ο οδοντίατρος έχασε τη δουλειά του και μετά από την φυλακή αυτοκτόνησε, ενώ το 1864 αναγνωρίστηκε από την American Dental Association, ως επίσημος εφευρέτης της αναισθησίας.

2. Ιώδιο (1811)

Λάθος που οδήγησε στην ανακάλυψη: Βιομηχανικό ατύχημα

Στις αρχές του 19ου αιώνα, ο Bernard Court είχε ένα εργοστάσιο που παρήγαγε νιτρικό κάλιο, το οποίο ήταν τότε και το βασικό υλικό των πυρομαχικών και άρα ένα δυνατό εμπόρευμα στα χρόνια του Ναπολέοντα. Ο Courtois για να αυξήσει τα κέρδη του, έπαιρνε τα φύκια που είχε ξεβράσει η θάλασσα και αφού τα έκαιγε, έπαιρνε το κάλιο από τις στάχτες τους.

Μια ημέρα, όταν οι υπάλληλοι του καθάριζαν τα καζάνια που έβγαινε κάλιο, κατά λάθος, χρησιμοποίησαν ένα δυνατότερο οξύ, από ότι συνήθως. Τότε καπνοί άρχισαν βγαίνουν από το καζάνι και τότε ο Courtois παρατήρησε κάποιους σκούρους κρυστάλλους να έρχονται στην επιφάνεια μαζί με τους καπνούς. Αφού τους ανέλυσε, βρέθηκε μπροστά σε μια νέα ουσία, που ονόμασε ιώδιο, από την ελληνική λέξη του χρώματος.

3. Πενικιλίνη (1928)

Λάθος που οδήγησε στην ανακάλυψη: Βρωμιά!

Ο Σκωτσέζος επιστήμονας Alexander Fleming, δεν καθάριζε συχνά το γραφείο του. Συχνά το γραφείο του ήταν γεμάτο με πιάτα βρωμιά και βακτήρια! Ο Fleming άφηνε τα βακτήρια να αναπτυχθούν εκεί για εβδομάδες, ελπίζοντας πως κάτι ενδιαφέρον θα εμφανιστεί ή πως κάποιος θα τα καθαρίσει κάποια στιγμή. Τελικά ο επιστήμονας αποφάσισε να καθαρίσει τα βακτήρια από τα πιάτα και να τα πετάξει.

Η ανακάλυψη του επρόκειτο να... ξεπλυθεί, όταν τυχαία πέρασε ένας φίλος του Fleming, από το εργαστήριο για κουβέντα. Και εκεί που μιλούσε με το φίλο του είδε προσεκτικά- ένας μύκητας από τη μια πλευρά του πιάτου είχε σκοτώσει όλα τα κοντινά του βακτήρια. Τελικά, ο μύκητας ήταν το συστατικό της πενικιλίνης!

Ο επιστήμονας ξεκίνησε να τεστάρει τον μύκητα, ο οποίος σκότωνε τα βλαβερά βακτήρια, αλλά ήταν ακίνδυνος για τον άνθρωπο. Επειδή όμως δεν μπορούσε να το παράγει με έναν συγκεκριμένο τρόπο, θεωρούσε ότι δεν μπορεί να θεραπεύσει κάποια ασθένεια. Παρουσίασε την ιδέα του στον επιστημονικό κύκλο και μια δεκαετία μετά μια ομάδα επιστημόνων βασιζόμενοι στα βήματα του, κατάφεραν να μας δώσουν το τελικό φάρμακο.

4. Το Τηλέφωνο (1876)

Λάθος που οδήγησε στην ανακάλυψη: Φτωχές γνώσεις ξένων γλωσσών.

Το 1870, οι μηχανικοί προσπαθούσαν να βρουν έναν τρόπο να στέλνουν πολλαπλά μηνύματα με τον τηλέγραφο. Παρακινούμενος από την πρόκληση, ο Alexander Graham Bell, ξεκίνησε να πειραματίζεται με όλες τις πιθανές λύσεις. Μετά από την ανάγνωση ενός βιβλίου του Hermann Von Helmholtz, του ήρθε η ιδέα να στέλνει ήχους, μέσα από ένα καλώδιο.

Αλλά, δυστυχώς τα Γερμανικά του Bell δεν ήταν καλά και έτσι δεν είχε πλήρη γνώση του εγχειρήματος. Η διαδικασία αποδείχτηκε πολύ πιο δύσκολη από όσο είχε φανταστεί ο επιστήμονας. Εκείνος και ο βοηθός του Thomas Watson, πάλεψαν και να κατασκευάσουν μια συσκευή που θα μπορούσε να μεταφέρει τον ήχο. Τελικά τα κατάφεραν και δημιούργησαν το τηλέφωνο.

5. Φωτογραφία (1835)

Λάθος που οδήγησε στην ανακάλυψη: Όχι στο πλύσιμο των πιάτων.

Μεταξύ των 1829 και 1835 ο Louis Jacques Mandé Daguerre, ήταν παραλίγο ο πρώτος άνθρωπος που θα παρήγαγε τις φωτογραφίες.

 Ο Daguerre είχε βρει τον τρόπο παραγωγής των φωτογραφιών, αλλά οι φωτογραφίες που εμφάνιζε, ήταν πολύ ανοιχτές και δεν ήξερε πώς να τις σκουρύνει. Έτσι μια μέρα άφησε τα χημικά και τις φωτογραφίες στον θάλαμο για να τα λύνει αργότερα. Αλλά όταν επέστρεψε μετά από κάνα-δυο μέρες στο σπίτι του, διαπίστωσε ότι η φωτογραφία είχε σκουρύνει τόσο, όσο ήταν απαραίτητο για να είναι τελείως ευδιάκριτη!

Ο Daguerre κατάλαβε αμέσως ότι για αυτό το αποτέλεσμα ευθύνεται κάποιο χημικό, αλλά δεν ήξερε ποιο από όλα ήταν...και μάλιστα όσες προσπάθειες και να έκανε με τα υπάρχοντα υλικά δεν πετύχαινε το αποτέλεσμα. Τι είχε γίνει;

Mέσα στον θάλαμο είχε σπάσει ένα θερμόμετρο και λίγες σταγόνες υδραργύρου έπεσαν στο πιάτο με τη φωτογραφία. Έτσι, αποδείχτηκε ότι ο ιωδιούχος άργυρος, αντιδρά με τον υδράργυρο, αλλάζοντας τα χρώματα της εικόνας. Κάπως έτσι γεννήθηκε και Daguerreotype φωτογραφία.

6. Μωβ βαφή (1856)

Λάθος που οδήγησε στην ανακάλυψη: Τολμηρές ιδέες

Το 1856, ένας 18χρονος φοιτητής χημείας με το όνομα William Perkin, αποπειράθηκε να αναπτύξει μια σύνθετη μορφή της κυανίνης, του φαρμάκου που χρησιμοποιούσαν για να θεραπεύσουν τη μαλάρια, αλλά το θέμα ήταν, ότι δεν ήταν σίγουρος για το πώς θα τα κατάφερνε.

Ο Perkin ξεκίνησε να αναμιγνύει αναλίνη (μια άχρωμη, υγρή ουσία) με προπολίνη και με διχρωμικό κάλιο. Το μόνο που βγήκε ήταν ένα μαύρο πράγμα, που όμως όταν το έριξε στο νερό, τα νερό έγινε μωβ και στη συνέχεια, μετά από έρευνα, κατάλαβε ότι η ουσία αυτή μπορούσε να βάψει υφάσματα.

Με την οικονομική υποστήριξη του πλούσιου πατέρα του, ο Perkin ξεκίνησε μια επιχείρηση βαψίματος συνθετικών υφασμάτων, που έγινε πολύ δημοφιλής. Η εφεύρεση αυτή, δεν βοήθησε μόνο τη βιομηχανία των συνθετικών χρωμάτων, αλλά και την εξέλιξη της οργανικής χημείας.

7. Νάιλον (1934)

Λάθος που οδήγησε στην ανακάλυψη: Εργατική αναβλητικότητα.

Το 1934 επιστήμονες στο DuPont προσπαθούσαν να δημιουργήσουν συνθετικό μετάξι, όμως δεν τα κατάφεραν και σύντομα θέλησαν να παραιτηθούν. Το πιο κοντινό που έφτιαξαν σε συνθετικό μετάξι ήταν μια ουσία με την ίδια χημική σύσταση, αλλά σε υγρή μορφή, που δεν την καθιστούσε και πολύ χρήσιμη.

Μια μέρα, ένας νεαρός επιστήμονας από την ομάδα, παρατήρησε ότι, αν μαζέψει μια μικρή μάζα από πολυεστέρα σε μια γυάλινη ράβδο ανάδευσης, θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει για να τραβήξει λεπτές λωρίδες του υλικού αυτού, από το δοχείο. 

Έτσι, μια μέρα, οι ερευνητές αποφάσισαν να κάνουν ένα διαγωνισμό για το ποιος θα μπορούσε να αντλήσει τις μεγαλύτερες ποσότητες του υλικού από το ποτήρι.

Καθώς έτρεξαν κάτω από το διάδρομο με τις ράβδους ανάδευσης, τους έγινε ξεκάθαρο: Με το τέντωμα της ράβδου, είχαν την ικανότητα νέου προσανατολισμό των μορίων και έτσι το υγρό μπορούσε να γίνει στερεό υλικό. Τελικά, διαπίστωσαν ότι οι πολυεστέρες θα μπορούσαν να γίνουν σε στερεά υλικά, που θα ήταν αρκετά ισχυρή για να υφανθούν. Αυτή ήταν η πρώτη πλήρως συνθετική ίνα, και το υλικό ονομάστηκε Νάιλον.

8. Καουτσούκ (1844)

Λάθος που οδήγησε στην ανακάλυψη:  Η εμμονή στο λάθος

Στις αρχές του 19ου αιώνα, το φυσικό καουτσούκ ήταν σχετικά άχρηστο. Έλιωνε στη ζέστη και γινόταν εύθραυστο στο κρύο. Πολλοί άνθρωποι προσπάθησαν να βελτιώσουν το καουτσούκ, ώστε να μην επηρεάζεται από τις αλλαγές της θερμοκρασίας, αλλά κανείς δεν τα είχε καταφέρει, δηλαδή, μέχρι που ο Charles Goodyear παρενέβη (ή έτσι ισχυρίζεται). Σύμφωνα με τη δική του εκδοχή της ιστορίας, η επίλυση του γρίφου του έγινε εμμονή και έτσι άρχισε την ανάμειξη καουτσούκ με θείο πάνω από μια σόμπα.

Μια μέρα, ο ίδιος είχε χύσει κατά λάθος λίγο από το μείγμα πάνω στην καυτή επιφάνεια της σόμπας και όταν βρήκε το καουτσούκ απανθρακωμένο, σαν ένα κομμάτι από δέρμα, αντί λιωμένο, ήξερε ότι κάτι ανακάλυψε.

Η αλήθεια, όμως σύμφωνα με καλά τεκμηριωμένες πηγές, είναι κάπως διαφορετική. Όπως φαίνεται, ο Goodyear είχε μάθει το μυστικό του συνδυασμού πλαστικού και θείου από έναν άλλον πειραματιστή, καθώς και ήταν ένας από τους συνεργάτες του, ο οποίος έριξε κατά λάθος το καουτσούκ με το μείγμα θείου στην καυτή σόμπα.

Αλλά ήταν ο Goodyear αυτός που αναγνώρισε τη σημαντικότητα της ανακάλυψης, και ξόδεψε μήνες προσπαθώντας να βρει τον τέλειο συνδυασμό του καουτσούκ, του θείου και της θερμότητας.