Η Φιλοθέη, η γυναίκα του Αντώνη Βαρδή, λίγο καιρό μετά τον θάνατό του αποκάλυψε σε συνέντευξή της τον μυστικό τους γάμο, αλλά και περιέγραψε με συγκλονιστικό τρόπο τις τελευταίες στιγμές του τραγουδοποιού, που βύθισε στη θλίψη και τη στενοχώρια ολόκληρη την Ελλάδα.

Ο μυστικός γάμος με τον Αντώνη Βαρδή: «Έγινε σε στενό οικογενειακό κύκλο, έγινε πριν δύο χρόνια. Δεν το έμαθε κανείς, παρά μόνο τα τρία μας παιδιά, η οικογένειά μας. Δεν υπήρχε λόγος να το ξέρει και κανείς άλλος. ¶λλωστε, τι να τους κάνεις τους τίτλους... Σύντροφος, σύζυγος... Ο Αντώνης ήταν το άλλο μου μισό. Ήταν πραγματικά ένας άνθρωπος γεμάτος συναισθήματα. Ξέρετε τι θα πει, να μην αντέχει να βλέπει κάποιον να υποφέρει; Ξέρετε τι θα πει, να σταματάει να πιάνει κουβέντα με ανήμπορους ανθρώπους, να τους πηγαίνει φαγητό, να τους δηλώνει πως είναι παρών για ό,τι εκείνοι χρειαστούν; Αυτό δεν το συναντάς εύκολα στις μέρες μας. Ήταν ο κόσμος μου όλος ο Αντώνης».

O Αντώνης Βαρδής στο νοσοκομείο και η στιγμιαία χαρά: «Κρατούσα καθημερινά ημερολόγιο. Έβλεπα, ένιωθα, ήλπιζα, πίστευα ότι όλα θα πάνε καλά. Αντιλαμβανόμουν ότι δεν ήταν απλά τα πράγματα, είχε να αντιμετωπίσει μία πολύ δύσκολη και άνιση μάχη. Μία ημέρα πριν το σκηνικό, αλλάζει η επικοινωνία του Αντώνη, όπως επίσης και η κίνησή του, έβλεπα να είναι όλο και καλύτερη. Έλεγα, Παναγιά μου, βοήθα τον. Κάνε το θαύμα σου. Η επόμενη μέρα που θα ξημέρωνε θα σήμανε την αντίστροφη μέτρηση. Ο εφιάλτης θα έπαιρνε σάρκα και οστά και θα ήταν πιο φρικτός από όσο θα μπορούσα να είχα φανταστεί. Ήταν ξημερώματα Παρασκευής 29 Αυγούστου. Θυμάμαι τη μέρα σαν να είναι τώρα. Έχω άγχος. Έχω μεγάλη αγωνία. Πρέπει να γίνει μια μαγνητική εγκεφάλου (MRI), για να δούμε και απεικονιστικά ότι όλα πάνε προς το καλύτερο. Νωρίς το πρωί μπαίνει ο Αντώνης για τη μαγνητική. Γύρω στο μεσημέρι –θυμάμαι 13:30 ήταν– βλέπω να έρχονται οι γιατροί θριαμβευτές. Μας ανακοινώνουν ότι ο όγκος της υποτροπής από 9,3 εκατοστά έχει μειωθεί στα 5,2 και στο εσωτερικό του έχει νεκρωθεί. Είμαστε όλη η οικογένεια εκεί, γιατροί, νοσηλευτικό προσωπικό και πανηγυρίζουμε. Έγινε το θαύμα που όλοι περιμέναμε. Το αγόρι μας, ο ήρωάς μας είναι ο μεγάλος νικητής. Νίκησε τον καρκίνο».

Η ανατροπή: «Θυμάμαι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Βλέπω τον Αντώνη. Ακούει CD με τραγούδια του και το απολαμβάνει. Τη στιγμή που παίζει το τραγούδι «Δυο Ψέματα», παίζει με τα δακτυλάκια του κιθάρα, χωρίς να κρατά κιθάρα. Λίγες ώρες αργότερα, το σκηνικό θα αλλάξει δραματικά. Είναι λίγο πριν τα μεσάνυχτα του Σαββάτου και ο Αντώνης δεν αισθάνεται καθόλου καλά. Είχε ξαφνικά σφίξεις αυξημένες, αρτηριακή πίεση χαμηλή, ολιγουρία. Το νοσηλευτικό προσωπικό όλο το βράδυ επί ποδός. Με το που ξημερώνει η Κυριακή 31 Αυγούστου, γίνονται το πρωί υπέρηχοι κοιλιακής χώρας και ακτινογραφία θώρακος. Μία ώρα μετά, μου ανακοινώνει ο γιατρός ότι θα πάμε στη μονάδα (ΜΕΘ). Τηλεφωνώ στα παιδιά. Από το CD που του έχει γράψει ο Γιάννης και παίζει όλο το 24ωρο, ακούγεται το τραγούδι «Πάντα Δραπέτης Από Το Όνειρο». Πηγαίνουμε στη ΜΕΘ. Η Καλλιστώ και η Λίλα λυγίζουν και βγαίνουν έξω, κλαίνε. Ίσως έχουν διαισθανθεί κάτι που εμείς οι υπεραισιόδοξοι, ο Γιάννης και εγώ, δεν θέλουμε να δούμε».

Η απώλεια: «Τρέχοντας συναντηθήκαμε με τον Γιάννη στην κουζίνα του σπιτιού, δέχτηκε τηλεφώνημα από τον γιατρό, είχε τηλεφωνήσει και σε μένα... Δεν κατάλαβα τι μου είχε πει, απλά του ούρλιαξα «προσπαθήστε!». Τηλεφωνώ, είμαι μάλλον εκτός εαυτού, δεν θυμάμαι τι λέω, με ποιον μιλάω, παρακαλάω, κλαίω, ικετεύω, κάντε κάτι, βοηθήστε τον... Ήταν πια αργά... Έπεσε βαθιά σιωπή. Το όνειρο πάγωσε. Εγώ κατέρρευσα».

Η επόμενη ημέρα: «Δεν ήθελα να το δεχτώ. Δεν νομίζω ότι εύκολα θα το δεχτώ. Θυμάμαι κάτι έλεγα, «όχι, αυτό δεν συμβαίνει σε εμάς». Θυμάμαι και δεν θυμάμαι. Το πιο δύσκολο κομμάτι της ημέρας ήταν η ώρα στην εκκλησία και μετά στο κοιμητήριο. Αντίο. Αντίο; Τόσο απλά; Πώς να πεις αντίο στη μισή σου ζωή; Πώς; Πώς να κάνεις κουράγιο αν σου κόψουν το ένα σου χέρι; Αν σου στερήσουν το μισό από το οξυγόνο που αναπνέεις; Πώς; Πώς;. Ο Αντώνης ήταν η ίδια μου η ζωή, το τζόκερ της ευτυχίας μου, ο καλύτερός μου φίλος, η απόλυτη ειλικρίνεια, ο τέλειος ¶νθρωπος, ο σύντροφος, ο σύζυγος. Δεκαέξι χρόνια γνωριμίας, δεκατρία ευτυχισμένα χρόνια σχέσης, συμβίωσης και συζυγίας. Είναι η οικογένειά μου, δέχτηκε την τότε πεντάχρονη κόρη μου σαν δικό του παιδί και μου έδειξε τον δρόμο για να αισθάνομαι την οικογενειακή αγάπη και θαλπωρή με την Καλλιστώ και τον Γιάννη. Έφυγε για όλους. Για μένα δεν θα φύγει ποτέ. Τους ανθρώπους που ξεχνάμε, μόνο αυτούς χάνουμε. Οι άλλοι, που ζουν μέσα μας και τους κρατάμε με εικόνες και μυρουδιές, δεν φεύγουν ποτέ», δήλωσε στο site της εφημερίδας «Πρώτο Θέμα» και τον Στρατή Λιμνιό.

Πηγή: peoplegreece.com