Η Λιάνα Κανέλλη εξέφρασε τη δυσαρέσκειά της για το γνωστό σε όλους μπουγατσάν, το γλυκό που έγινε διάσημο στη Θεσσαλονίκη. Σε κείμενό της στον «Ριζοσπάστη» γράφει, μεταξύ άλλων: «Σκέτη αλλοτρίωση πολιτισμική, γαστρονομική, γευστική και σε τελευταία ανάλυση εξαθλίωση της ευρύτερης έννοιας της παιδείας, είναι το μπουγατσάν. Θα το δείτε ως καινοτομία και μαγκιά για να «κατακτήσει την αγορά», ελληναράδικη ιδέα που «κολλάει τους ξένους στον τοίχο» ή και το μεγαλείο των Ελλήνων δαιμόνιων σεφ της πιάτσας, που, στη φτωχομάνα Θεσσαλονίκη, διδάσκουν και ικανοποιούν τα πλήθη με τη «μαγεία της αγοραστικής τους εξαπατημένης έμπνευσης» κι άλλα τέτοια ασύντακτα κι ασύνδετα με την πραγματικότητα».

Συνεχίζει, γράφοντας: «Το μπουγατσάν κάνει θραύση. Πολλοί νεαροί είλωτες μαθητευόμενοι Τουριστικών Σχολών που έρχονται στην Ελλάδα για να μάθουν τι εστί τουριστικό αφεντικό και διακοπές αδιάκοπες κάνουν τατουάζ το μπουγατσάν. Κι όμως! Όποιος υποτιμήσει στην Ελλάδα τη δύναμη και την επίπτωση που έχει η γλωσσοπλαστική σχεδόν φυσική μας ικανότητα πάνω στην αγορά ιδεών, ψυχών, αξιών και ανθρώπων διαπράττει μέγα σφάλμα. Το μπουγατσάν είναι σημείο-σύμβολο αλλοτρίωσης, πιο εύπεπτο και πιο γευστικό απ' την ευελφάλεια. Κολάζει τη βίαιη προσαρμογή στην ευρωπαϊκή καπιταλιστική πραγματικότητα και μετατοπίζει την αντίσταση του πολίτη-καταναλωτή στο επίπεδο της ψευδαίσθησης. Μαζεύει κόσμο και λεφτά, αλλάζει τάσεις και γούστα, εξαρτά μεγάλους και παιδιά από συνήθειες κι ανάγκες ξένες ακόμα και στην ίδια τους την πολιτισμική παραγωγή. Έτσι, το μαγαζάκι νομίζει ότι θα επιζήσει με το μπουγατσάν, απέναντι στην πολυεθνική που πουλάει προ πολλού κρουασάν με γέμιση παντός επιστητού υλικού ήδη στα περίπτερα, τσακίζοντας τον αρτοποιό, τον ζαχαροπλάστη, τον ψήστη, τον μυλωνά κ.λπ. και στην Ελλάδα, και στη Γαλλία, και στην Αυστρία, και στην Τουρκία».

Ο Δημήτρης Κοπαράνης, δημιουργός του μπουγατσάν, έγραψε στη σελίδα του «The Food Anarchist»:

«Ένας δημοσιογράφος που απαξιώνει τη δουλειά κάποιου άλλου ή ένας ραδιοφωνικός παραγωγός έχει σίγουρα ένα συγκεκριμένο κοινό, που για την πόλη αυτή ή για τη χώρα αυτή δεν είναι τόσο μεγάλο όσο φαντάζεται ή θέλει να πιστεύει. Ένας βουλευτής όμως; Είμαι μάγειρας και κάνω τη δουλειά αυτή όπως θα έκανα κάθε άλλη δουλειά. Σερβίρουμε το πιο φρέσκο φαγητό που μπορούμε σε ανθρώπους που πεινάνε και έρχονται για αυτό. Κανείς δεν πάει σε ένα εστιατόριο για το hype και ακόμα και να πάει, πάει για να φάει. Το hype δεν τρώγεται από όσο ξέρω. Με τα λεφτά του κόσμου που τρώει πληρώνουμε τα έξοδά μας, τις υποχρεώσεις μας και τη ζωή μας. Έχουμε έναν κατάλογο με δέκα πράγματα, κάποιο από αυτά είναι το #bougatsan™. Κανείς δεν είναι υποχρεωμένος να έρθει να το φάει και να πληρώσει.

Το κάνει από επιλογή, αν δεν είμαστε μία από τις επιλογές του δεν είναι θέμα για κανέναν, μπορεί να πάει παρακάτω. Δεν πουλάω μία υπόσχεση, ούτε μία προσδοκία, δε βγαίνω στο δρόμο να τσιρίζω πως αδικήθηκα. Δεν έχω καν μία αποτυχημένη δουλειά που έχει κόσμο απλήρωτο. Μπορεί να έχω τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση, που ενώ εντοπίζω αντιγραφές και χρήση ενός κατοχυρωμένου ονόματος δεν ασχολούμαι (ακόμη). Επίσης, δεν χάνω και τον ύπνο μου για την κάθε αποτυχημένη Ρίτσα που μιλάει άσχημα για μένα. Η διαχείριση της αποτυχίας των άλλων είναι θεμα που δε με αφορά».