Τα social media έχουν βουίξει για την αλλαγή στην εμφάνιση της Sarah Jessica Parker στο επερχόμενο reboot στο Sex and the City. Αρκετοί είναι εκείνοι που σχολιάζουν αρνητικά τις γκρίζες μπούκλες της ηθοποιού.

Η Parker απάντησε σε αυτά τα σχόλια χαρακτηρίζοντας τα «μισογυνίστικη φλυαρία» που όπως, χαρακτηριστικά ανέφερε «δεν θα γινόταν για έναν άνδρα».

Age shaming, ονομάζονται αυτού του είδους τα σχόλια θα τονίσω εγώ. Ωστόσο, αναρωτιέμαι… δεν είναι φυσική εξέλιξη του ανθρώπου το γήρας; Δεν θα έπρεπε να είναι χαρούμενος κάποιος που πρόλαβε να γεράσει και δεν «έφυγε νωρίς»;

Την αγανάκτησή της εξέφρασε και η πρωταγωνίστρια του reboot σε συνέντευξή της στην Vogue.

«Κάθομαι με τον (παρουσιαστή) Andy Cohen και είναι όλος γκρίζα μαλλιά και είναι θεσπέσιος» σχολιάζει. «Γιατί είναι OK για αυτόν; Δεν ξέρω τι να σας πω παιδιά!»

«Είναι σχεδόν σαν να μην θέλουν οι άνθρωποι να είμαστε εντάξει με το πού είμαστε, σαν να απολαμβάνουν να μας πονάει αυτό που είμαστε σήμερα, είτε επιλέγουμε να γερνάμε φυσιολογικά και να μη φαινόμαστε τέλειοι, είτε αν κάνουμε κάτι αν αυτό μας κάνει να νιώθουμε καλύτερα», σχολίασε η Parker.

«Ξέρω πώς μοιάζω. Δεν έχω άλλη επιλογή», πρόσθεσε. «Τι να κάνω γι’ αυτό; Να σταματήσω τη γήρανση; Να Εξαφανιστώ;» κατέληξε.

Age is unavoidable

Λοιπόν δεν είναι οκ να πρέπει μια γυναίκα να απολογηθεί για οτιδήποτε έχει σ΄χεση με την εμφάνισή της, και πόσο μάλλον με το φυσικό γήρας. Οι άνθρωποι γερνάμε, δεν υπάρχει κανείς, που να μπορεί να σταματήσει τη γήρανση. Γιατί λοιπόν μια γυναίκα θα πρέπει να δέχεται σχόλια για τον τρόπο που γερνάει;

Ίσως η προσπάθεια μας να ξεφύγουμε από τον θάνατο, μας κάνει να μισούμε οτιδήποτε μας τον θυμίζει. Τρέχουμε μακριά από το γήρας, όπως τρέχουμε και από τον ίδιο. Η Sarah όμως τον έχει αποδεχτεί και αυτό είναι ένα βήμα που πρέπει να κάνουμε όλοι. Δεν μιλώ για βαρύγδουπες εκφράσεις «Αξίζω!» και άλλα τέτοια αλλά για αγάπη και εκτίμηση προς το σώμα που μας έφερε και μας συντηρεί στην ζωή.

Για εμένα τα άσπρα μαλλιά σημαίνουν μόνο ένα πράγμα: Είχα ένα δύσκολο δρόμο, τον διέσχισα και είμαι ακόμα εδώ. Να τα, τα παράσημά μου.

Κατάχρηση διαδικτυακής ανωνυμίας

Μάλλον όμως κάποια πράγματα δεν είναι τόσο αυτονόητα όσο νομίζουμε, οπότε θα μιλήσω ξανά για την χιλιοειπωμένη ανωνυμία του διαδικτύου.

Μάθημα 1^ο: Δεν μας δίνει καμία δύναμη η ανωνυμία του διαδικτύου. Για κανένα λόγο δεν μπορούμε να κρίνουμε την εμφάνιση κάποιου και πόσο μάλλον να την επικρίνουμε και να τον προσβάλλουμε.

Γιατί να μπούμε σε μία τέτοια διαδικασία; Επειδή ο τάδε δεν είναι σαν εμάς; Επειδή δεν ακολουθεί νόρμες; Η φύση από μόνη της μας δίνει τις δυνατότητες να πράξουμε πέρα από κάθε φαντασία. Γιατί λοιπόν να μην το κάνουμε; Το βέλτιστο θα ήταν να μην φοβόμαστε το διαφορετικό αλλά να το αγκαλιάσουμε.

Gender equality και George Clooney

Η Parker στη συνέντευξή της ανέφερε τον Cohen. Εγώ θα δώσω ένα πιο τρανταχτό παράδειγμα.

Ανάμεσα στους πιο sεxy και γοητευτικούς άντρες είναι για χρόνια ο George Clooney. «Ο γκρίζος ηθοποιός εκπέμπει μια γοητεία όσο λίγοι», γράφουν για χρόνια τα περιοδικά και τα tabloids.

Εκεί το γήρας γιατί δεν μας απωθεί αλλά αντιθέτως με ελκύει. Μήπως έχουμε αποδεχτεί τα αντρικά γερατιά;

Αν ναι τότε μιλάμε για μία μισογύνικη και σεξιστική κοινωνία. Εμείς όμως έχουμε κάνει πολλά βήματα για να αφήσουμε πίσω αυτό το παρελθόν. Αγαπάμε την γυναίκα και μιλάμε για ισότητα των φύλων. Μήπως όμως τελικά οι λέξεις που λέμε εμείς οι ίδιοι δεν μας αγγίζουν;

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ όπως βλέπω τον Clooney βλέπω και την Parker και από σήμερα και όλας θα προσπαθήσω να αποδεχτώ και να αγαπήσω περισσότερο τα σημάδια του γήρατος στο δικό σώμα μου. Ελπίζω και εσείς.