Τι θα ψηφίσεις; Τι να ψηφίσω; Ποιον βλέπεις να βγαίνει; Αυτές είναι οι ερωτήσεις που ως επί το πλείστον πάνε κι έρχονται, όσο πλησιάζει η ώρα που θα βρεθούμε μπροστά στην κάλπη. Η αλήθεια πάντως είναι, πως για πρώτη φορά καλούμαστε να ψηφίσουμε μετά από τόσο σημαντικά γεγονότα, που ανέτρεψαν την καθημερινότητα και τον όποιο προγραμματισμό για το μέλλον, είχαν κάνει πολλοί από εμάς.
Για τους πολιτικούς είναι επίσης η πρώτη φορά που οι ψηφοφόροι θα προσέλθουν για να τους ψηφίσουν, με πρωτόγνωρη επιφυλακτικότητα και με την αλήθεια για τα προηγούμενα χρόνια να μην μπορεί πλέον να συγκαλυφθεί.
Μέσα στα κεφάλια μας τις μέρες αυτές, στριφογυρνάνε διάφορες ...προεκλογικές σκέψεις. Σκέψεις καινούργιες, αντιφατικές, θυμωμένες, επίμονες. Σκέψεις πολλές τέλος πάντων, που όμως δε μας οδηγούν απαραίτητα κάπου σχετικά με την τελική μας επιλογή.
Προσπαθώντας λοιπόν να απλοποιήσω αυτή τη διαδικασία, σκέφτηκα χθες το εξής απλούστατο, που μου άρεσε και αποφάσισα να μοιραστώ μαζί σας.
Έτσι όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα είναι σαφές ότι όλες οι προηγούμενές μας επιλογές, όχι μόνο αποδείχτηκαν αναποτελεσματικές, αλλά συνέβαλλαν -η καθεμία στο δικό της βαθμό- στο να οδηγηθούμε στο τέλμα που βιώνουμε σήμερα.
Υπάρχει λοιπόν κάποιος λόγος να δοκιμάσουμε ξανά τους ίδιους; Νομίζω κανένας απολύτως! Οπότε ποιος είναι αυτός που μας μένει; Μα φυσικά, ο ...άλλος! Ποιος άλλος θα μου πείτε; Αν το καλοσκεφτείτε, δεν έχει σημασία. Ο όποιος άλλος. Αρκεί, να μην είναι ο ίδιος! Δεν ξέρω αν μία τέτοια επιλογή μπορεί να οδηγήσει με ασφάλεια σε μία διέξοδο. Σίγουρα όμως αυτός ο ...άλλος, αποτελεί μία επιλογή που περιέχει μέσα της κάτι πολύ σημαντικό που αποκλείεται να σου δώσει πλέον ο όποιος μέχρι τώρα δοκιμασμένος: Την ελπίδα.
Ας πρωτοτυπήσουμε λοιπόν αυτή τη φορά, ας το ρισκάρουμε και ας δώσουμε τόπο στον ...άλλο!