To Ντουμπάι μπορεί να σας φέρνει στο μυαλό πλούσιους ¶ραβες που ξοδεύουν δολάρια, ακριβά αυτοκίνητα, υπερπολυτελή σκάφη, ξενοδοχεία, χρήμα και υπερβολές, και έτσι είναι. Η μία μεριά.

Η άλλη είναι σκοτεινή, με άθλιες συνθήκες διαβίωσης, ζέστη που σκοτώνει, βρομιά και κούραση. Ο σεΐχης έφτιαξε την πόλη, λένε. Για να χτιστεί όμως έτσι γρήγορα το Ντουμπάι, κάποιος δούλεψε γι' αυτό, και δεν δούλεψε με τις καλύτερες των προυποθέσεων. Οι εργάτες είναι φυλακισμένοι εκεί. Τους βλέπει κανείς αν παρατηρήσει καλά τα μέρη που πηγαίνει. Όμως, όπως λέει και άρθρο της Independent, το μάτι όσων ζουν στο Ντουμπάι είναι εκπαιδευμένο να μην κοιτά.

Κάθε βράδυ οι εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες που χτίζουν το Ντουμπάι μεταφέρονται σε υπόγεια ή σε πολυκατοικίες και στοιβάζονται ανά δέκα σε ένα δωμάτιο, βρέχουν το σώμα τους με λίγο νερό και σαπούνι στην καλύτερη περίπτωση και προσπαθούν να κοιμηθούν.

Κι όταν οι εργαζόμενοι και οι προνομιούχοι τη μέρα δουλεύουν σε κτίρια με κλιματισμό, εκείνοι ψήνονται στους 40 βαθμούς στον ήλιο, μέχρι να τελειώσει η βάρδια. Γίνονται μούσκεμα στον ιδρώτα και στέκονται για ώρες σε απίστευτες συνθήκες ξηρασίας και ζέστης. 

Ο Sahinal Monir από το Μπαγκλαντές είπε: «Για να σε φέρουν εδώ, σου λένε πως το Ντουμπάι είναι ο παράδεισος. Πρέπει να έρθεις, για να δεις πως εδώ είναι η κόλαση». Τέσσερα χρόνια πριν, ένα πρακτορείο έφτασε στο χωριό του και είπε πως μπορεί κανείς να βγάζει πολλά λεφτά και να ζει στο Ντουμπάι, έχοντας σπίτι, φαγητό πληρωμένα και ευχάριστη διαβίωση, αρκεί κανείς να αγοράσει τη βίζα του, που κοστίζει 2.300 δολάρια, και να φύγει για τον παράδεισο. Εκείνος πούλησε ό,τι είχε και δεν είχε για να φύγει.

Όταν έφτασε στο Ντουμπάι, του πήραν το διαβατήριο από την κατασκευαστική που τον είχε προσλάβει και δεν το έχει δει εδώ και 4 χρόνια. Δουλεύει 14 ώρες στον καυτό ήλιο της ερήμου –να σημειωθεί εδώ, πως στους τουρίστες δεν συνιστά κανείς να μείνουν πάνω από 5 λεπτά σε αυτόν τον καυτό ήλιο, το καλοκαίρι που η θερμοκρασία φτάνει τους 55 βαθμούς!– και κερδίζει 90 δολάρια τον μήνα.

Όμως δεν μπορεί να φύγει, αφού δεν έχει το διαβατήριό του. «Δεν έχω διαβατήριο και δεν έχω λεφτά για εισιτήριο», λέει. «Τότε δούλευε!», του απαντούν.

Την ίδια στιγμή η οικογένειά του περιμένει λεφτά, όμως εκείνος δεν έχει!

Οι εργάτες ζουν ανά δεκάδες σε μικρά δωμάτια, τα υπάρχοντά τους είναι σε μια σακούλα, τα δωμάτια είναι βρόμικα. «Δεν υπάρχει καν ανεμιστήρας, δεν μπορείς να κοιμηθείς, απλά ιδρώνεις», λέει.

Το νερό που τους φέρνουν είναι από τη θάλασσα: «Μας αναγουλιάζει, όμως δεν έχουμε τίποτα άλλο να πιούμε».

«Η δουλειά αυτή είναι το χειρότερο πράγμα στον κόσμο. Κουβαλάς 50 κιλά τούβλα κάθε μέρα μέσα στη ζέστη. Η ζέστη αυτή είναι τόσο αφόρητη, που επειδή ιδρώνεις, πλέον δεν πηγαίνεις τουαλέτα. Τα υγρά του σώματός σου έχουν στεγνώσει. Ζαλίζεσαι, κάνεις εμετό, αλλά απαγορεύεται να σταματήσεις. Αν σου πέσει κάτι, θα τιμωρηθείς, αν γλιστρήσεις και πέσεις, θα σε αφήσουν να πεθάνεις».

Αυτήν τη στιγμή εργάζεται στον 67ο όροφο ενός πύργου. 

Είναι οργισμένος; «Κανένας δεν δείχνει την οργή του, σε βάζουν απλά στη φυλακή και μετά σε στέλνουν στη πατρίδα σου».

Πρόσφατα, που εργάτες έκαναν απεργία για να πάρουν τα δεδουλευμένα τους, η αστυνομία τους χτύπησε και τους ανάγκασε να γυρίσουν στη δουλειά τους.

Εκατοντάδες έχουν αυτοκτονήσει, όμως όταν γίνεται αυτό, οι οικογένειες χρωστούν έπειτα στην εταιρεία χρήματα για τη «χασούρα».

«Θέλω να γυρίσω πίσω, να καλλιεργήσω τη γη. Εδώ τίποτα δεν φυτρώνει, μόνο πετρέλαιο βγαίνει από το χώμα, και κτίρια», λέει.