Στο μικρό χωριό Γκλετς των ελβετικών ¶λπεων βρισκέται μια ξύλινη πινακίδα, η οποία σημείωνε μέχρι πού έφτανε ο παγετώνας του Ροδανού το 1856. Περίπου 1,5 χιλιόμετρο πιο ψηλά στη βουνοπλαγιά, η άκρη του παγωμένου ποταμού είναι σήμερα καλυμμένη με σκεπάσματα, προκειμένου να επιβραδυνθεί το συνεχές του λιώσιμο. Παρ' όλα αυτά, κανείς δεν πιστεύει πως τα σκεπάσματα θα σώσουν τον παγετώνα από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής στις ¶λπεις, όπως ακριβώς συμβαίνει και στην Αρκτική και την Ανταρκτική, μιας και η μέση θερμοκρασία στις περιοχές αυτές αυξάνεται με διπλάσια ταχύτητα από ότι στην υπόλοιπη γη.

Οι λευκές, αλλά σκονισμένες κουβέρτες αποτελούν την τελευταία προσπάθεια διάσωσης του τουριστικού αξιοθέατου της περιοχής, που είναι μια σπηλιά μέσα στους πάγους, οι οποίοι τροφοδοτούν το ποτάμι του Ροδανού. Σύμφωνα με τα όσα λέει ο παγετωνολόγος David Folken στο Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, εδώ και 8 χρόνια η σπηλιά πρέπει να είναι σκεπασμένη από τις κουβέρτες, ώστε να μειωθεί το λιώσιμο των πάγων. Όπως αναφέρει, τα σκεπάσματα περιορίζουν μέχρι και κατά 70% την τήξη τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού.

Ο Jean Pierre Guignard, ένας 76χρονος τουρίστας που είδε για πρώτη φορά τους πάγους του Ροδανού το 1955, δήλωσε στο Γαλλικό Πρακτορείο πως είναι πολύ λυπηρό το γεγονός της συρρίκνωσης του παγετώνα. Από το 1856 μέχρι και σήμερα, η άκρη του έχει υποχωρήσει κατά 1.400 μ., ενώ το πάχος του έχει μειωθεί κατά 350 μ. Όμως δεν είναι μόνο οι πάγοι στον Ροδανό που χάνονται, αλλά σύμφωνα με μελέτες, τα δυο τρίτα του πάγου στις ¶λπεις έχουν εξαφανιστεί ήδη από τα μέσα του 19ου αιώνα.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα το αντιμετωπίζουν οι γύρω περιοχές, οι οποίες υδροδοτούνται από το λιώσιμο των πάγων τα καλοκαίρια. Με τη συνεχή αύξηση της θερμοκρασίας και το απότομο λιώσιμο του πάγου, ο Ροδανός, αλλά και άλλα ποτάμια, θα μπορούσαν να προκαλέσουν πλημμύρες, όπως είπε ο Folken. Όπως προειδοποιεί όμως, από τα μέσα του αιώνα, όταν το μεγαλύτερο μέρος των πάγων θα έχει χαθεί, η στάθμη του ποταμού θα πέσει δραματικά.